جیرجیرک ها با نام علمی Gryllidae، یکی از 2400 گونه ی حشرات که دارای توانایی جهش هستند. (از راسته‌ی راست بالان) و در سراسر جهان وجود دارند و با صدای جیرجیرشان شناخته می شوند. طول جیرجیرک‌ها از 3 تا 50 میلی متر متغیر است. این حشرات دارای شاخک های نازک، پاهای عقب برای پریدن، بخش های سه تار و پوزه‌ای (پا)، دو زائده ی حسی شکمی (به نام cerci)، دو بال عقب بلند و غشایی برای استفاده در پرواز، هستند. گونهٔ نر این حشرات برای جلب نظر ماده‌ها، با ایجاد اصطکاک بین بال‌های جلویی یا بال ها به پاها و … ایجاد صدا می‌کند.
جیرجیرک‌ها مانند ملخ‌ها آواز می‌خوانند. آنها برای تولید صدا از دندانه‌های شانه مانند خود کمک می‌گیرند؛ یا بال خود را روی ناحیهٔ ضخیم بال دیگر می‌کشند. جلو بدن آنها به صورت تشدیدگر عمل می‌کند و صدا بلندتر می‌شود که میزان بلندی صدا، به تعداد دندانه‌های شانه مانند بستگی دارد. بزرگ ترین گونه های جیرجیرک تا 1500 چرخه تولید صدا در ثانیه انجام می دهند که این رقم در کوچک ترین آن ها نزدیک به 10،000 چرخه در ثانیه است.
هر دو جنس برای ایجاد و دریافت صدا اندام های بسیار حساسی در پیشانی دارند. میزان صدای جیرجیرک ها ارتباط مستقیمی با دمای بدنشان دارد. یعنی با افزایش میزان بلندی صدای جیرجیرک ها، دمای بدنشان افزایش می یابد. اکثر جیرجیرک های ماده تخم های بلند و باریک خود را در داخل خاک یا گیاهان قرار می دهند که بعضی اوقات باعث آسیب جدی به گیاهان می شوند. بیشتر جیرجیرک ها در پاییز تخم گذاری می کنند و لارو آن ها پس از 6 تا 12 هفته بالغ می شوند. طول عمر جیرجیرک های بالغ بین 6 تا 8 هفته است.
برای مطالعه مقاله استفاده از حشرات برای افزایش عملکرد بذر می توانید از این لینک استفاده نمایید.
جیرجیرک میدانی
جیرجیرک های مزرعه (از گونه Gryllus) و جیرجیرک‌های خانه (با نام علمی Acheta):
از دسته Gryllinae اند که بدن آن ها باریک و به رنگ سیاه یا قهوه‌ای هست و به طور معمول گودال های عمیق حفاری می کنند. آن ها ممکن است از گیاهان، حیوانات، لباس و … تغذیه کنند.
جیرجیرک های میدانی:
که به آن جیرجیرک های سیاه نیز گفته می شود. در مزارع و حیاط خانه ها یافت می شوند و فقط گاهی، وارد فضای ساختمان ها می شوند. این جیرجیرک ها که از اروپا وارد آمریکای شمالی شده اند، دارای سرهایی به رنگ روشن هستند. به طور گسترده آنها در طول روز و شب فعالیت می کنند. در بعضی از کشورها به عنوان طعمه ماهی نیز مورد استفاده قرار می گیرند و در آزمایشگاه های زیست شناسی نیز استفاده می شوند.
جیرجیرک های زمینی:
از راسته Nemobiinae هستند و طول تقریبی آن ها 12 میلی متر است. به طور معمول در مراتع و مناطق جنگلی یافت می شوند. صدای آن ها دارای فرکانس بالا است. نوع راه راه آن ها (Nemobius vittatus) سه نوار تیره در شکم شان دارند.
جیرجیرک های درختی:
از راسته Oecanthinae هستند. رنگ آن ها سفید یا سبز رنگ است و دارای بال های شفاف اند. اگر چه جیرجیرک‌های درختی نر به دلیل شکار شته ها و تغذیه از آنها برای گیاهان مفید است؛ اما نوع ماده آن ها با تخم گذاری بر روی شاخه‌های درختان باعث آسیب به آن ها می شوند. صدای اکثر جیرجیرک‌های درختی بلند است.
برای مطالعه مقاله معرفی حشره زنجره سیب زمینی یونجه می توانید از این لینک استفاده نمایید.
جیرجیرک درختی
جیرجیرک درخت برفی:
با نام علمی Oecanthus fultoni شناخته می شوند و از محبوبیت زیادی برخوردارند. نام دیگر آن ها جیرجیرک‌های دما سنج است. زیرا دمای تقریبی (سانتی گراد) را می توان با شمارش تعداد چرخه‌های آهنگی آن ها در 15 ثانیه و با اضافه کردن عدد 40 تخمین زد، در حالی که جیرجیرک‌های علف هرز در طول روز و شب آواز می‌خوانند.
این جیرجیرک‌های دوست داشتنی از راسته Myrmecopl هستند و طول تقریبی آن ها 3 تا 5 میلی متر است. آن ها بدون بال هستند و در لانه مورچه ها زندگی می کنند.
جیرجیرک های باریک بدن حلقوی:
از راسته Mogoplistinae هستند و به طور معمول در مناطق گرمسیر و شنی در نزدیکی آب، بوته یا زیر خاک یافت می شوند. طول آن ها 5 تا 13 میلی متر است. این نوع از جیرجیرک ها، بدون بال (یا با بال‌های کوچک) هستند. بدن آن ها شفاف است و به راحتی از بین می روند.
جیرجیرک های بیشه:
از راسته Trigonidiinae هستند و طول آن ها 4 تا 9 میلی متر است. قهوه‌ای رنگ هستند و در بوته های نزدیک حوضچه یافت می شوند.
جیرجیرک‌ها نقش بزرگی در باورها و خرافات دارند. حضور آنها با خوشبختی و شادی همراه است و آسیب رساندن به جیرجیرک‌ها ظاهراً باعث بدبختی می شود.
بذر گوجه فرنگی
بذر میوه
نوشیدنی ها