معرفی سیب چوبی

سیب چوبی یا لیمونیا اکیدیسیما یک نام رایج برای نوعی درخت کند رشد و خودرو از خانواده Aurantioideae با میوه های خوراکی است. این درخت که بومی بنگلادش، هند، پاکستان، سریلانکا و جنوب شرقی آسیا است درخت بزرگی است به طول 9 متر، قد بلند و دارای پوست خشن و خاردار است.

مشخصات گیاهی سیب چوبی:

این درخت که در امتداد جاده ها و لبه های مزارع و گاه در باغات کاشت می شود دارای برگهای چرمی و دندانه دار که دارای رایحه مرکبات به ویژه به لیمو هنگام خرد شدن هستند. گلها سفید و دارای پنج گلبرگ هستند. این میوه به قطر 5-9 سانتی متر ممکن است شیرین یا ترش باشد. دارای پوسته بسیار سختی است که شکافتن آن دشوار است، از بیرون به رنگ سبز مایل به قهوه ای به نظر می رسد و حاوی خمیر قهوه ای چسبنده و دانه های سفید کوچک است. این میوه از نظر ظاهری شبیه به میوه Bael (Aegle marmelos) است. این ماده حاوی مقدار قابل توجهی پروتئین، کربوهیدرات، فروس، چربی، کلسیم، ویتامین B و C و غیره است. 100 گرم خمیر میوه رسیده حاوی 49 کیلو کالری است.

خاستگاه سیب چوبی:

سیب چوبی برای اولین بار در سال 1880 در سریلانکا دیده شد پس آز آن به مالزی و اندونزی برده شد و در آنجا در سطح وسیع تر کاشت شد. سیب چوبی در همه جای سریلانکا دیده می شود و از لحاظ رواج مثل پرتقال در کشورهای دیگر است.

سیب چوبی ظاهری عجیب و غریب با بویی نامتعارف و بد (بویی شبیه به ترکیب پنیر آبی و کشمش) است. هرچه رایحه قوی تر باشد به معنای طبیعی رسیده شدن میوه و آماده باز شدن و ریختن آن است. قسمت بیرونی آنها مانند نارگیل های کپک زده به نظر می رسند. در سریلانکا از آب این میوه به عنوان یک نوشیدنی یا طعمی برای بستنی استفاده می شود البته استفاده از کمی شکر در نوشیدنی آن طهم آن را کمی ملایم تر میکند.

خواص سیب چوبی:

آب این میوه دارای کالری بسیار بالا بوده و دارای خواص متعددی از جمله رفع دل درد کودکان افزایش فشار خون در کسانیکه دچار افت فشار هستند و مقاوم سازی لثه و مؤثر در بند آوردن خونریزی لثه میباشد برگ این درخت دارای خواص طبی فراوان میباشد.

بافت درونی این میوه بسیار نرم مانند کشمش رسیده است و دارای هسته است. همچنین از این میوه برای تهیه مربا و ژله استفاده می شود. میوه رسیده را می توان به عنوان “ترشی آخار” (که فقط با آب سرد ، شکر و نمک تهیه می شود) استفاده کرد.

در بسیاری از موارد می توان این میوه را مانند گردو تازه یا نارگیل شکست و خورد. البته ظاهر نامطلوب آن می تواند برای توریست ها و افرادی که برای اولین بار آن را می بینند زننده باشد اما سریلانکایی ها معتقدند که گول ظاهر این میوه را نخورید و بدون توجه به ظاهر آن، سیب چوبی را بخورید و از طعم شیرین و خواص آن بهره ببرید. برای شکستن پوسته سخت آن یا باید از چاقو استفاده کنید یا مانند محلی ها آن را به زمین بکوبید تا پوسته بشکافد.

این درخت دارای دو نوع است، یکی با میوه های بزرگ و شیرین و یکی با میوه های کوچک و اسیدی.

شرایط اقلیمی درخت سیب چوبی:

این درخت تا ارتفاع 450 متر در هیمالیا غربی رشد می کند. گفته می شود آب و هوای موسمی با فصل خشک خاص نیاز دارد. در سراسر دامنه آن تنوع انواع خاک وجود دارد ، اما بهتر است با خاک های سبک سازگار باشد. سیب چوبی به طور کلی از طریق بذر پرورش می یابد، اما دیده شده است که با نهال هم پرورش داده شده است البته باید به یاد داشت که نهال ها تا حداقل 15 سالگی میوه نخواهند داشت. نکته دیگر در پرورش این درخت این است که از آن جایی که این درخت دوجنسه است یعنی نر و ماده دارد باید در سن بلوغ پیوند بخورد. در شرایط آب و هوایی استوایی، برگها در دی ماه ریخته می شوند، گل در بهمن و اسفند رخ می دهد و میوه در آبان و آدر بالغ می شود. در هندوستان، میوه از اوایل آبان تا اسفند رسیده است. بعد از برداشت، میوه به مدت 2 هفته در آفتاب نگهداری می شود تا به طور کامل رسیده شود.

موارد مصرف سیب چوبی:

از پوسته های سخت این گیاه برای درست کردن صندوق های چوبی استفاده می شود. از سیب چوبی برای درمان بیماری های کبد و قلبی و عروقی استفاده می شود همچنین در درمان اسهال، سکسکه، گلودرد و بیماری های لثه نیز کاربرد دارد.از سوی دیگر از پالپ میوه برای درمان جای نیش حشرات استفاده می شود.