چیپس میگو

یکی از پروتئین های حیوانی و دریایی پر طرفدار میگو می باشد. میگو به صورت های مختلفی مصرف می شود. پخته، سوپ، سرخ شده، سوخاری، خشک یا چیپس میگو. این آخری (چیپس میگو) در واقع نوعی آجیل می باشد، آجیلی که حاوی پروتئین دریایی است.

مشخصات میگو

میگو گونه ای از رسته ی سخت پوستان است که در بیشتر دریاهای جهان وجود دارد. ظاهر جذابی ندارد اما سرشار از منابع غنی آهن می باشد، از این رو برای کسانی که دچار کم خونی هستند بسیار توصیه می شود. امگا 3 بالایی دارد و منبع تامین پروتئین روزانه می تواند باشد.

انجمن قلب امریکا توصیه می کند که کلسترول رژیمی بایستی کمتر از سیصد میلی گرم در روز باشد که این مقدار معادل مصرف هشتاد و پنج گرم میگو می باشد. دو مدل کلسترول وجود دارد: آن مقداری که در اثر میل کردن غذا جذب بدن می شود و آن مقداری که توسط کبد تولید شده و درون خون ترشح می شود. میگو چربی اشباع کمی دارد، اما سرخ کردن و چیپس کردن آن باعث افزایش این میزان می شود که برای مصرف آن حتما با پزشک تغذیه مشورت باید کرد.

مصرف چیپس میگو

این فرآورده های اسنکی که در آجیلی فروشی ها مورد استفاده قرار دارد محصولی پفکی شکل نارنجی رنگ در انواعی به مانند آجیل ژاپنی و یا هندی عرضه می شود. اصل این اسنک عربی معمولا بر پایه ی آرد برنج است اما برخی بر مبنای آرد ذرت یا سیب زمینی هم درست می کنند. معمولا علاوه بر سرخ شدن توسط نمک، سیر و فلفل و دیگر ادویه ها مزه دار می شوند.

از روغن های با ترانس پایین برای سرخ کردنشان استفاده می شود. یک میان وعده ی پر هوادار در کشورهای جنوب اسیا علی الخصوص جنوب غربی آسیا (مثل کشورهای عربی) می باشد. در شهرهای جنوبی کشورمان به وفور یافت می شود. این اسنک حاوی گوشت میگو می باشد اما مقدار آن بالا نیست. بهداشتی بودن نحوه ی فراوری بسیار مهم است. این چیپس ها را از میگو های پوست گرفته تهیه می شود. کمی داخل آب جوش ریخته شده، پخته و سپس خشک می کنند. چیپس میگوی واقعی، ارزش غذایی مناسبی دارد و بهتر است جایگزین چیپس و پفکی شود. اما فراموش نکنیم این یک اسنک فراوری شده است ممکن است به دلیل روغن بالا و ازدیاد مصرف به بدن آسیب برساند.